بررسی تکثیر فیکوس بنجامین ابلق از طریق پیوند رومیزی

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر غلظت های مختلف اکسین، زمان قلمه گیری و نوع پایه در تکثیر فیکوس بنجامین ابلق به روش پیوند رومیزی در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان در سال 1391 انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار در سه تکرار اجرا شد که در هر تکرار از 10 نمونه قلمه پیوندی استفاده گردید. تیمارهای مورد بررسی شامل غلظت اکسین در چهار سطح صفر (شاهد)، 2000، 4000 و 6000 میلی گرم در لیتر، نوع پایه (فیکوس بنجامین سبز و فیکوس آمستل) و زمان قلمه گیری (اوایل تیر و اواسط شهریور) بوده است. در این طرح از فیکوس بنجامین ابلق بعنوان پیوندک استفاده شد. عملیات پیوند زنی نیز با قیچی پیوندزن امگا صورت گرفت. قسمت تحتانی پایه با هورمون ایندول بوتیریک اسید و در غلظت های مختلف تیمار شده و سپس در بستر کوکوپیت و پرلیت (1:1) کشت شدند. بعد از 50 روز نمونه ها از بستر خارج و فاکتورهای مورد نظر اندازه گیری شدند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده ها حاکی از معنی دار بودن اثر تیمارها بر فاکتورهای مورد اندازه گیری بود. بالاترین میزان درصد ریشه زایی و تعداد ریشه در غلظت های هورمونی 4000 و 6000 میلی گرم در لیتر بدست آمد. بیشترین میزان میانگین طول ریشه، بلندترین طول ریشه، بیشترین وزن تر و خشک ریشه در غلظت هورمونی 4000 میلی گرم در لیتر بوده است. بلندترین طول شاخه نیز در تیمار شاهد حاصل شد. در حالیکه بیشترین درصد گیرایی پیوند و درصد زنده مانی در تمامی تیمارهایی که در آن هورمون به کار برده شد بدست آمد و با تیمار شاهد اختلاف معنی دار داشت. در تیمار زمان قلمه گیری، بیشترین درصد ریشه زایی و درصد زنده مانی، بیشترین میانگین طول ریشه، بلندترین طول ریشه و بیشترین وزن تر و خشک ریشه در زمان شهریور بدست آمد. در مقابل بالاترین درصد گیرایی پیوند و بیشترین طول شاخه و تعداد برگ در نمونه های تیر ماه مشاهده شد. همچنین مقایسه میانگین داده-های مربوط به اثر پایه نشان داد که بیشترین تعداد ریشه در پایه فیکوس آمستل حاصل شد ولی در سایر فاکتورها فیکوس بنجامین سبز بهتر از فیکوس آمستل بوده است به طوریکه اختلاف آنها معنی-دار گردیده است.